Historia Szkoły
Od czasu uwłaszczenia dzieci z Belęcina chodziły do szkoły w Drobninie. W 1836 r. rozpoczęto budowę szkoły w Belęcinie. Budynek szkoły posiadał mieszkanie dla nauczyciela i jedną izbę lekcyjną. Szkoła była czterooddziałowa. Niemcy, którzy osadzili się w Belęcinie, nie chcieli posyłać swoich dzieci do szkoły polskiej. W 1887 r. wybudowali oni dla swoich dzieci szkołę na terenie Belęcina Nowego (obecnie jest ona połączona z nową szkołą; znajdują się w niej 2 klasy, oddział zerówki i biblioteka szkolna). Jednoizbowy budynek szkoły polskiej nie mógł pomieścić wszystkich dzieci polskich z Belęcina, Karchowa, Hersztupowa, Wygody i Brylewa. W tej sytuacji w 1893 r. mieszkańcy zaciągnęli długoterminowy kredyt państwowy i dobudowali 2 klasy przy istniejącym budynku szkolnym w Belęcinie Starym, a byłą klasę przebudowali na mieszkanie dla drugiego nauczyciela. Władze pruskie, aby ostatecznie wykorzenić język polski, zabroniły prowadzenia lekcji religii w tym języku, co wywołało wśród Polaków falę protestów a w końcu masowych strajków. 44 uczniów miejscowej szkoły stawiało czynny opór. Szczególnie znęcał się nad dziećmi nauczyciel Neumann. Często dzieci z okrzykiem ,,Niech żyje Polska” uciekały ze szkoły. Po I wojnie światowej i włączeniu Wielkopolski do Polski większość Niemców wyjechała do Niemiec.
Ze względu na ubytek dzieci niemieckich 23 lutego 1928 r. szkoła niemiecka została przekształcona w szkołę polską i przyłączona do szkoły w Belęcinie Starym. Pierwsze zajęcia rozpoczęły się dnia 20 lutego 1945 r. Dnia 1 września 1945 r. szkołę przemianowano na szkołę pełną o 3 etatach nauczycielskich. Zajęcia dla 150 uczniów odbywały się w czterech izbach lekcyjnych, znajdujących się w dwóch budynkach. Do 30 sierpnia 1946 r. kierownikiem szkoły był Antoni Ostojski, którego zastąpił Antoni Dembski. Od 1948 r. szkoła liczyła siedem oddziałów. Wtym czasie 4 nauczycieli uczyło 143 uczniów. W styczniu 1949 r. zorganizowano przy tutejszej szkole punkt biblioteczny Gminnej Biblioteki Publicznej z Krzemieniewa. 13 grudnia 1956 r. na miejsce Antoniego Dembskiego i jego żony przybyli Bożena i Heliodor Kostaniakowie. Funkcję kierownika objął Heliodor Kostaniak. 22 lipca 1966 r. oddano do użytku wybudowany w czynie społecznym Wiejski Dom Kultury. Urządzono w nim m.in. dwie izby lekcyjne. Po przejściu pana Heliodora Kostaniaka na emeryturę od 1 września 1989 r. dyrektorem placówki został pan Ryszard Garlacz.
3 września 1990 r. oddano do użytku nową szkołę wybudowaną w dużej mierze w czynie społecznym mieszkańców.
Obok uczniów z Belęcina Nowego, Belęcina Starego, Hersztupowa i Karchowa do szkoły zaczęli uczęszczać uczniowie z Bojanic. Dzieci z Bojanic i Hersztupowa dojeżdżają do szkoły autobusami.
W latach 1993 -1997 szkoła współpracowała z niemiecką organizacją młodzieżową Jugendtreff e.v. z Hohenstein – Ernsthall z Saksonii. W ramach współpracy co roku dochodziło do wymiany młodzieży – uczniowie szkoły przez tydzień przebywali w Saksonii, a następnie gościli rówieśników w Polsce.
W 1997 r. W szkole została stworzona pracownia komputerowa, składająca się z siedmiu stanowisk. W następnych latach ilość komputerów zwiększyła się do dziesięciu. W dziesięć lat później, szkoła została wyposażona w 11 – stanowiskową nową pracownie komputerową, zakupioną ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. W tym samym roku przy szkolnej bibliotece powstało Internetowe Multimedialne Centrum Informacyjne, składające się z czterech komputerów. Te komputery również zakupiono ze środków EFS- u. Wszystkie komputery mają dostęp do Internetu.
W 1999 r. powstało przy szkole miasteczko ruchu drogowego. Dzięki niemu uczniowie naszej szkoły w sposób praktyczny mogli realizować zajęcia wychowania komunikacyjnego i odnosili znaczące sukcesy w turniejach Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego na poziomie powiatu leszczyńskiego i województwa wielkopolskiego.
W 2003 r. poprawiła się baza sportowa szkoły, bo powstało boisko z kostki brukowej służące do gry w koszykówkę.
Od 1 stycznia 2008 roku po przejściu na emeryturę pana Ryszarda Garlacza nowym dyrektorem został pan Mikołaj Kulczak.
